Skąd mam spojrzeć, żeby cię zobaczyć?

Z bliska czy z daleka? I z którego czasu?

Kiedy się odsuwam, próbując ciebie objąć

od stóp do głów, jak obraz na sztaludze,

czuję, że to ty mnie obejmujesz,

zmieniasz, dodajesz kolor, odejmujesz.

Raz patrzę ci w oczy, raz twoimi oczami,

kiedy śpisz lub gdy mi się śnisz,

to znów szukam szczegółu przedmiotu, gestu, słowa,

niech jak pąk się otworzy i wybuchnie tobą.

Tyle punktów widzenia a ja tkwię w martwym punkcie,

oplątana nicią, którą chciałam je złączyć.

I nie wiem, czy w tej nici jesteś,

czy w błysku nożyc, co ją przetną.

Krystyna Dąbrowska