cytat z "blendy" tomka pułki

nie wybaczę ci tych słów i ran

Co jest ze mną nie tak

Nigdy nie mogłem ci, kurwa, wystarczyć, co?

Nikt cię nie kochał bardziej

Dziś, kiedy jesteśmy starsi

To zaczynam kumać, kiedy to przestało być ważne

Więc powiedz, co jest ze mną nie tak znów

Że moje wsparcie było gówno warte

I nie śmieszą cię już moje żarty, wiesz

Potrzebuję też czasem mieć oparcie w kimś

Nawet nie próbuj mówić mi, że

To nieważne dziś, że wtedy poszłaś z nim

Ja musiałem zostać z tym

Ale nie martw się, jakoś się z tego wyliżę

Bo mimo wszystko cię nie nienawidzę

Choć chciałbym, i kurwa, nie wiem, jak mogłaś

Powiedz, co? Powiedz

Przecież nie liczyło się nic bardziej od nas

Może nie umiałem temu sprostać

Powiedz, co jest ze mną nie tak, co?

Chciałem tylko, żebyś chciała ze mną zostać

Czemu czuję, że mi ciągle czegoś brak?

Ja myślę, że to mogło być proste

Lecz ciągle ciągnie cię do tylu spraw

I nie wiem, jakich teraz potrzebujesz doznań

Nie rozumiem chyba twoich nowych prawd

Wiesz, podobno powinienem dojrzeć

Coś zrobić, jakoś wziąć się w garść

Ej, powiedz, co jest według ciebie mądre

Co, powiedz, czego ci nie umiem dać

E, myślałem, że to wszystko między nami jest dobre

Bo kocham cię, jestem w tym szczery

I tak bardzo się zawiodłem

Że jednak lubisz świat tych pierdolonych gierek

Ostrzeżenie

Nie popełnijcie moich błędów.
Bo zakończenie tego filmu będzie smutne.

/ z ksiażki davida fostera o takich jak on/

(Baby we both know)

That the nights were mainly made for saying things 

That you can't say tomorrow day

zakochałam się w poezji  Nayyirah Waheed

we mnie jest orkiestra, która grać razem nie daje rady

Ja składam się z części niespójnych, przeczących sobie nawzajem 

Jedna mówi chce stąd wyjść druga mówi ja zostaje 

Wiem że to jest męczące nie tylko dla mnie lecz dla tych, którzy ze mną przebywają 

Mówią "nie mogę znieść tych twoich humorów i zmian" - pewnie racje mają 

Bo we mnie jest orkiestra która grać razem nie daje rady 

Jedna część zadowolona przyjmuje z pokorą wszystkie zmiany 

Druga na to: pieprzę, ja nienadążam wysiadam 

Czasami więc zdarza się że nie wiem czego chce 

Jedna część mówi jest tak dobrze druga jest tak źle 

Tyle sprzecznych myśli by czas pozszywać i wyciąć to co złe niczym chirurg wycina wyrostek 

Patrzę czasami na moje dłonie lewa młoda jakby wiecznie wypoczęta 

Prawa pomarszczona, spocona i wiecznie napięta 

Jak sytuacje w których wychodzi zlość bo wygrywa z tą drugą stroną

Wypowiadam wtedy słowa które bolą... 

/fisz/

Skąd mam spojrzeć, żeby cię zobaczyć?

Z bliska czy z daleka? I z którego czasu?

Kiedy się odsuwam, próbując ciebie objąć

od stóp do głów, jak obraz na sztaludze,

czuję, że to ty mnie obejmujesz,

zmieniasz, dodajesz kolor, odejmujesz.

Raz patrzę ci w oczy, raz twoimi oczami,

kiedy śpisz lub gdy mi się śnisz,

to znów szukam szczegółu przedmiotu, gestu, słowa,

niech jak pąk się otworzy i wybuchnie tobą.

Tyle punktów widzenia a ja tkwię w martwym punkcie,

oplątana nicią, którą chciałam je złączyć.

I nie wiem, czy w tej nici jesteś,

czy w błysku nożyc, co ją przetną.

Krystyna Dąbrowska 

Poświatowska

jakiej czułości trzeba powiedz

żeby rozproszyć cienie pod oczyma

jakiej pieszczoty żeby z kreski ust

wydobyć pełnię księżyca lub kwiatu?

jakiej miłości!

żeby ugasić krater rozedrgany

otwartą ranę ziemi która

nie chce się zagoić czy nie umie

dzisiaj czytam Świetlickiego.

ostatni urwany wstrząs

więc jesteś jesteś jesteś 

daj niech sprawdzę 

niech cię dotknę raz jeszcze dłonią i ustami 

niech w oczy spojrzę chociaż najmniej wierzę 

oślepłym ze zdumienia oczom 

jeszcze twój głos usłyszeć chcę 

zapachem się zaciągnąć 

pojąć cię raz na zawsze wszystkimi zmysłami 

i nigdy nie zrozumieć i ciągle na nowo 

dochodzić prawdy pocałunkami

Halina Poświatowska