Jalu Kurek -

usta na pomoc 

(fragment z poematu)

Mam oczy niebieskie, które chwilami przechodzą w zieleń.

Odziedziczyłem nie wiem po kim bezbożność, bluźnierczość, porywczość, zmysłowość i lenistwo.

Należę do rasy ploretariatu miejskiego pozbawionego dobrobytu i przestrzeni. 

Walczącego i niespokojnego. Mieszkanie moje ma dwa metry szerokości. 

Nie miałem gdzie przyjąć dziewczyny, musiałem tułać się z nią pod niebem rozjaśnionym i straszliwym albo pod gwiazdami.

 Ale to wszędzie było bez dachu i samotność nasza nie mogła rozkwitnąć. 

Opuszczę Kraków, chociaż go kocham. Za ciasno tu jest.

Chciałbym tu jednak wrócić ważny, uwikłany w tysiące skandalicznych spraw. 

Tęsknię za tym.

 (...)

Skazany jestem na pośpiech i na gorączkę. 

Tyle jest rzeczy do zrobienia.

A trudno być ciągle starym kawalerem.

Ktoś powiedział: piszę tak, jakbym na nowo uczył się mówić, jakbym nie zastał gotowego świata.

Wizjonerzy: nie sztuka widzieć cudowne krajobrazy. 

Sztuka być skąpanym w krajobrazach. 

(...)