Jarosław Iwaszkiewicz, "Księżyc wschodzi" (frag.)

"A potem przyjdzie śmierć: wszystko rozwiązując niczego nie wyjaśni.  

Odejdziemy tak, jakeśmy żyli: osobno. 

Świat nasz własny i jedyny musi nam wystarczyć do śmierci i po śmierci. 

Byle tylko nie zgłębiać tej myśli do końca, byle tylko nie przemyśleć tego fizycznie. 

Obumieranie rąk, mącenie się myśli, sen wieczysty przeżyty naprawdę: wtedy chwyta paroksyzm piekielnego, kurczowego strachu. 

Odejdziemy tak, jakeśmy naprawdę żyli: osobno.

Zawsze pomiędzy potwornie wielkim światem i potwornie wielkim niebem, samotni."