niepokój

"(...) nigdy nie zdążyłem przywyknąć do ustawicznego niepokoju, z którym żyć muszą winowajcy, ludzie wielcy, tkliwe serca..."

Vladimir Nabokov "Lolita"

kolaż o trudnym, czekającym mnie jutro pożegnaniu.  po trzech i pół roku trzeba stanąć samemu na nogach.

12 miesięcy

dzisiaj mija rok od kiedy spojrzeliśmy na siebie z W. w pełni świadomi, że Wiemy. 

zdjęcie wynalezione na telefonie z jednego z pierwszych tygodni.

zbieram te nieliczne perły.

mój głos poparcia w słusznej sprawie

ostatnie wydanie "wysokich obcasów", tekst otwierający. 

podpisuję się pod nim, świadomie, głową, duchem i organami wewnętrznymi.

przeczytajcie to, chłopcy i dziewczęta, matki i ojcowie. 

tak bardzo walcząc z wiatrakami poszukuję otwartości, wolności i zrozumienia w świecie.

na szczęście jest nas całkiem sporo.

nieskończoność

mam ręce stopy usta i całą tę resztę
balast który przez chwilę trzyma mnie w okolicy życia
poza tym jest nieskończoność
którą potrafię tylko nazwać

moje serce jest zwierzęciem krwiożerczym
jego głodny krzyk towarzyszy mi wszędzie
w każdym miejscu i w każdym śnie
ciepłym mięsem karmię moje serce

nieskończoność przepływa przeze mnie

czasami udaję, że umiem grać na fortepianie, wpadam wtedy w kilkugodzinny szał.

fotografował W.

wiersz jak zawsze Poświatowska

zmiany

"Próbuję znaleźć się pośród słów,
 którym poświęciłem tyle czasu."

kolaż: dzisiaj

(...) uległe jak oczy kochającej kobiety

Tak, serce jest na pewno wymyślone, poza tym nie istnieje zupełnie.
Serce jest tym, co kocha, a to co kocha jest ulotne i jest wszędzie.
Ergo, może być tylko myślą, ciepłem w końcach palców, smugą wydychanego
powietrza, przytłumioną barwą głosu, samym szeptem. I wszystkie bajki, które
zaczynają się "dawno, dawno temu, pewnego dnia, było sobie albo była" -
wszystkie - mówią o sercu. I panoszy się serce w bajkach i rozpycha się serce łokciami.
I jest serce mężne jak rycerz uśmiercający hydrę, i jest nieśmiertelne jak hydra, której w
miejsce jednej odciętej głowy odrasta dziesięć żywych, i jest niezdobyte jak góra ze śliskiego
szkła, i uległe jak oczy kochającej kobiety. I wreszcie jest serce prawdziwe jak słowo,
w którym je zamknięto - więzień
dożywotni na samotność skazana i na nieważną śmierć.

fotografował mnie W. 

proza poetycka: Halina Poświatowska

more and more

 dzięki prezentowi urodzinowemu od W. mogę codziennie budzić się i patrzeć na tak obrazek.

jeszcze raz dziękuję za wiele dobrych słów. 

ptaki ćwierkają, że będzie wernisaż moich kolaży  niebawem. ale nie zapeszam.

wreszcie, bo bardzo bym chciała.

zaświeciło słońce w moje urodziny

taki miły początek dnia, że słońce świeci, grzanki się robią i kawa, i miłe akcenty napływają.

dziękuję wszystkim już teraz!