czarne serce nocy

latarnie morskie

zawsze gdy wyciągnę dłoń przed siebie w ciemność

i żaden kształt jej do siebie nie przywiąże

myślę o tych

które są jak strzał

odany precyzyjnie w czarne serce nocy

oddycham ich blaskiem przez usta jak powietrzem po burzy

oddycham ich blaskiem przez oczy jak powietrzem po burzy

aż moje palce będą swobodnie się zginać, prostować

a płuca się staną jak szklane, rozjarzone kule

jasność, jasność, tak, chcę być jasno oświetloną pustką,

która nie odczuwa czułości ani lęku,

kością z ich kości, krwią z krwi, czystą taflą światła

przez którą twoja ręka przejdzie jak rzez wodę

wiersz: joanna wajs

foto: vilia auto, kraków, 2012