Rudcenkova

Gabinet 

Jestem środkiem pokoju,

przez który przesypują się kości.

Język roślin, srebrna szafa.

Leżę, patrzę w ciemność, 

głowa pod poduszką,

czuwające zwierzę,

które za dnia nawiązuje kontakty.

Wydawać by się mogło, że miasto bez nas nie istnieje.

Nie należę do nikogo.

Moja twarz jest elastyczna,

wystarczy noc i nic nie pamiętam.

foto: polaroid 35mm, kodak, wrzesień 2012

wiersz: Katerina Rudcenkova w przekładzie J. Pacześniaka